Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη κοινωνική, οικονομική και θεσμική κρίση της μεταπολιτευτικής της, τουλάχιστον, ιστορίας. Οι μνημονιακές πολιτικές έχουν ισοπεδώσει την κοινωνία και την Αυτοδιοίκηση.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι αλλεπάλληλες συγκυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έβαλαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση στο στόχαστρο δύο αλληλένδετων πολικά σχεδιασμών, το «Καλλικράτη» και των Μνημονίων, με αποτέλεσμα να έχει υποστεί βαρύτατα πλήγματα τόσο ως προς την οικονομική της αυτοτέλεια και υλική / έμψυχη υπόσταση, όσο και ως προς την ίδια τη δημοκρατική της λειτουργία και την αυτοδιοικητική της ουσία :
- κατάρρευση και της στοιχειώδους ακόμα λειτουργίας πολλών δήμων, περικοπές των ΚΑΠ που ξεπερνούν το 60%,
- κινητικότητα, δήθεν “αξιολόγηση” και “επανέλεγχος” των συμβάσεων εργασίας και μαζική κατάργηση / συγχώνευση δομών που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των ΟΤΑ και “γεμίζουν” τη δεξαμενή των απολύσεων.
Είναι ολοφάνερη η αποτυχία του κυβερνητικού “success story», τη στιγμή που στην πραγματικότητα οι δήμοι αδυνατούν να επιτελέσουν και τη στοιχειώδη αναπτυξιακή λειτουργία, αποστερημένοι πλήρως από αναπτυξιακούς πόρους (το ΠΔΕ για τους δήμους και η ΣΑΤΑ, από 1,2 δις. Ευρώ το 2009, εξανεμίστηκε σε μόλις 180 εκ. ευρώ το 2014), χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες σχεδιασμού και προγραμματισμού και με το βρόγχο του “Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας” και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών να ακυρώνει κάθε περιθώριο αυτόνομης δράσης.
Η στοχοποίηση του κοινωνικού κράτους και της έννοιας της αλληλεγγύης, η μετατροπή ακόμα και της περιβαλλοντικής πολιτικής σε «μπίζνα», η αποστέρηση των τοπικών κοινωνιών από θεμελιώδη αναπτυξιακά εργαλεία, αλλά και από ανεκτίμητα κοινωνικά αγαθά, όπως η ενέργεια, ο αιγιαλός, οι υποδομές, το νερό κ.λπ., αποτελούν θεμελιώδεις επιδιώξεις της κυβερνητικής μνημονικής ατζέντας στο χώρο της Αυτοδιοίκησης, Κυβερνητικές πολιτικές που παραβιάζουν συστηματικά το Σύνταγμα και επιδιώκουν την ισοπέδωση των κοινωνικών αντιστάσεων.
Γι’ αυτό άλλωστε διώκονται οι 5 Δήμαρχοι, που εντελώς “τυχαία” ανήκουν στον αντιμνημονιακό, αντικυβερνητικό χώρο, γι’ αυτό συκοφαντείται κάθε προσπάθεια κοινωνικής αντίστασης.
Οι επιδιώξεις αυτές διευκολύνθηκαν από το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο που δημιούργησαν οι αντιδημοκρατικές «απορυθμίσεις» στον χώρο της Αυτοδιοίκησης, η πολυνομία, η γραφειοκρατία, η συγκεντρωτική λειτουργία και η ακραία αντιδημοκρατική διαδικασία συγκρότησης των οργάνων σε ΠΕΔ και ΚΕΔΕ.